“Dağlar, insanlar ve hatta ölüm bile yorulduysa, şimdi en güzel şiir, barıştır.” YAŞAR KEMAL Bilirim 1 Eylül Dünya Barış Günü’dür.. Sorum; Peki, bugün o gün müdür? Cevabım; Benim için her gün barış günüdür.. Yorulmadık mı savaşmaktan?? Bırakınız sıcağını, soğuğunu, kimyasalını, biyolojiğini bir tarafa yorulmadık mı kendimizle savaşmaktan, önce birey olarak sonra milletler, halklar olarak kendi içimizde parçalanmaktan??? Bırakınız dışarıdaki düşmanları, yorulmadınız mı en büyük düşmanı, kendinizi içinizde saklamaktan.. İnsanlık önce “BEN” ve “KENDİM” ikilisini barıştıramadan, dünyada barışı hayal etmeye devam ederse daha çok asırlar boyu su kadar, hava kadar ihtiyacı olan BARIŞ ı hayal dünyasında yaşamaya devam edecek dersem, bunu da hayal ürünü mü görürsünüz acaba?? Bugün, istisnaları tenzih ederek, önce bu yazıyı okuyan sizleri barış adına küçük bir adım atmaya, kendinizle barışmaya davet etsem, bu davete icabet eder misiniz acaba?? Denedim, oluyor, kendinizle barışınca aynı düşünmeyenlerle anlaşmak, bölünüp, parçalanmadan “hayat” dediğimiz yolu yürümek, suyun üzerindeki gül yaprağı gibi kendinize ve etrafınıza huzur vermek, ucunda ölüm yok ise imkansızı, mümküne çevirmek daha kolay oluyor. Ruhu şad olsun adını dünya edebiyatına altın harflerle yazdıran usta Yaşar Kemal için en güzel şiir barış ise önce en zor olandan kendimizle barışmaktan geçecek gibi görünüyor barışa giden bütün yollar.. BEN ve KENDİM Ben her şeyi kendimle yaşadım Derdimi, kederimi kendimle paylaştım Yorgun uykuları kendimle uyuyup, umutlar kucağımda sabahlara uyandım Başkalarının hatırşinası ben, kendimin hatırını hiç saymadım Bu ne eşsiz bir vefaydı Bu nasıl bir sadakatti Ben koştura koştura yaşarken, kendimin çektiği ne bitmez bir cefaydı Bugün bütün kapıları kapattım Kendimden başka hiç kimseyle konuşmadım Kendimden başkasını ağırlamadım Bugün ben kendimle karıştım Bugün ben kendimle sarıştım Bugün ben kendimle barıştım Dilek Orhan 2006